Onlangs wierp ik mij op als voorleesvader. Ik had wat tijd over en deed mijn dochter er een groot plezier mee. Doel was een stukje voorlezen uit de “GVR”. Easy toch?

Ter voorbereiding oefende ik thuis voor de spiegel mijn mimiek en intonaties.

Daarnaast aan presentatie ervaring geen gebrek. Al vaak stond ik voor grote groepen mensen. Op het podium. Behendig met de laserpointer langs mijn slides zigzaggend.

Maar toen ik het lokaal met 8-jarigen binnenkwam stokte opeens mijn adem. Er zat helemaal niemand met zijn telefoon te spelen. Geen heen en weer geloop. Geen gesmoes. Nee, 26 paar kinderogen keken mij onderzoekend en vol verwachting aan.

Met een rode kop en klotsende oksels begon ik hortend en stotend te lezen. Van de intonaties bleef weinig over. Mijn mimiek verborg ik veilig achter de kaft van het boek.

Na het uitspreken van het laatste woord van de laatste zin van mijn voordracht bleef het even stil. Vervolgens werd ik getrakteerd op een welgemeend applaus. Een last viel van mijn schouders.

Triomfantelijk kwamen er wat kinderen aangelopen: “Meneer, wat heeft u een rood hoofd…”. Maar ook: ”Wat een spannend verhaal, hoe loopt het af?”

Deze aandacht en erkenning maakte me apetrots. Zelden voelde ik zoveel voldoening.

Eerlijke, oprechte feedback is onbetaalbaar! Dit weten we bij Noordse Stern als geen ander.