Zijn rood aangelopen gezicht verraadde dat hij mij het liefste een klap had gegeven. Maar hij hield het bij de woorden: ”Wat ben jij een brutaal mannetje zeg!” en “Jij moet nog veel leren.”

Eigenlijk verliep mijn stage bij het organisatieadviesbureau voorspoedig. Ik schikte mij in mijn rol van koffie zetten, koude acquisitie plegen, notuleren en folders vouwen.

Totdat de Senior Partner mij belde. Aan het geruis op de achtergrond hoorde ik dat hij in de auto zat. “Harm, wil jij mijn klant even bellen dat ik 10 minuutjes later ben?”

Zonder na te denken en met enige verbazing antwoordde ik: ”Hoezo, heb je het nummer zelf niet?”

Hij bleek het nummer wel te hebben. Hij vond het alleen prettiger om zich te laten faciliteren. En ik weigerde pertinent om op deze wijze het ego van de Senior Partner te strelen.

Als een Boss Baby sprak ik hem later met enig bravoure aan op zijn “gedrag”. Dit viel niet bepaald in goede aarde.

En deels had hij gelijk. Het getuigde namelijk niet van tact om de hiërarchie binnen een klein kantoor zoveel geweld aan te doen. Daarnaast moest ik inderdaad nog veel leren.

Desondanks kijk ik met gepaste trots terug op dit leermoment in mijn carrière. Mijn grenzen aangeven doe ik nog steeds, al is het tegenwoordig met wat meer subtiliteit.

Geef jij altijd duidelijk je grenzen aan?